Muziek is allerminst van deze tijd, muziek was er vroeger, is er voor nu en zal voor altijd blijven. Persoonlijk zie ik deze muze het liefst gehuld in oprechte emotie. Geen van te voren uitgedacht concept, maar volop ruimte voor menselijke invulling. Goede muziek is uiteindelijk meer dan geldklopperij met een sensuele sensatie.

Grant Campbell voorziet volkomen in mijn smaak en primaire behoefte. (Eten, drinken, liefde, muziek en een mooi verhaal, meer heeft een mens toch niet nodig?) Zijn troostende stem en begeleidende instrumentatie zijn volstrekt in harmonie. Grant’s stem schenkt een geruststellend gevoel alsof hij onzekere tijden absorbeert. De diepe bas van deze Schotse gigant is als een prachtige ongepolijste diamant; robuust
maar niet perfect. Niet alles loopt geëffend: er kunnen tegenslagen zijn, of zelfs een abrupt einde. Geen opstaan zonder vallen. Eternal Bliss geeft veel prijs over dit soort leerprocessen en onvolkomenheden. De rauwe zijde van ons alledaags bestaan wordt niet ontkend, evenmin omarmd. Perfectie is slechts een tijdelijk fenomeen.

De unieke schoonheid van Expecting Great Things openbaarde hij al met zijn vorige cd -Beyond Below-, maar Grant heeft zijn persoonlijke stijl verder verstild uitgekristalliseerd. Wederom opgenomen in de vertrouwde omgeving van zijn eigen huiskamer voldoet hij aan een duizelingwekkend hoge verwachtingspatroon. Basale gitaar- en mondharmonicanuances geven deze 10 nummers haarfijn de juiste accenten. Campbell’s kracht ligt bij de eenvoud. Zijn streven naar summiere aankleding werkt als een hefboom, de zeggingskracht groeit en eist onvoorwaardelijk zijn aandacht. Slechts 30 jaar oud, jaren in dienst gestaan van artiesten als Mary Gauthier, John Hammond, James “Blood” Ulmer en Gary Louris, legt deze bescheiden Schot de volgende stap in een veelbelovende carrière.

Binnenkort wordt zijn eerste album Postcards from Nowhere in een vernieuwde uitvoering opnieuw uitgebracht. Er staan grote dingen te gebeuren, dingen die de moeite waard zijn om deel van uit te maken.